هوش مصنوعی گوگل در بازی استراتگو از انسان پیش افتاد
تاریخ انتشار: ۱۸ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۶۴۵۵۰
ایتنا - هوش مصنوعی می‌تواند خود را برای یادگیری بازی‌هایی مانند شطرنج و «گو» (Go) از نقطه صفر آموزش دهد.
«دیپ‌نش»، بات هوش مصنوعی گوگل، بازی کردن با «استراتگو» را یاد گرفته است - یکی از معدود بازی‌های تخته‌ای که هوش مصنوعی در آن مهارت پیدا نکرده بود - و در بین بازیکنان انسانی ماهر و خبره، در نهایت به سه رده اول راه پیدا کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بررسی‌های قبلی نشان داده‌اند که هوش مصنوعی می‌تواند خود را برای یادگیری بازی‌هایی مانند شطرنج و «گو» (Go) از نقطه صفر آموزش دهد و حتی بر آن بازی‌ها مسلط شود و بر رقبای انسانی پیروز شود.
با این حال، استراتگو چالشی را برای هوش مصنوعی ایجاد کرد، چرا که پیچیده‌تر است و بر اطلاعات ناکامل اتکا دارد- و در آن بازیکنان نمی‌توانند هویت مهره‌های رقیب خود را مستقیما مشاهده کنند.
استراتگو یک بازی نوبتی براساس بلوف و تاکتیک است که شامل گردآوری اطلاعات و تدابیر زیرکانه است که در آن هر گونه عایدی یک بازیکن، به همان اندازه برای رقیبشان ضرر محسوب می‌شود.
محققان از جمله کارل تویلز از دیپ‌مایند گوگل، می‌گویند ماهر شدن و تسلط یافتن برای هوش مصنوعی به‌طور خاص چالش‌برانگیز است، زیرا این بازی شامل تصمیم‌گیری بر اساس اطلاعات ناقص و ظرفیت بلوف‌زنی است.
دکتر تویلس، یکی از نویسندگان این مقاله از دیپ‌مایند، توضیح داد: «برخلاف بازی‌های تخته‌ای معروف مانند شطرنج یا گو، بازیکنان در استراتگو نمی‌توانند مستقیما هویت مهره‌های حریف را مشاهده کنند، در نتیجه روش‌های هوش مصنوعی که روی این قبیل بازی‌ها مانند آلفازیرو به‌خوبی کار می‌کردند – که به‌شدت بر جست‌وجو متکی بودند – به‌راحتی قابل انتقال به استراتگو نیستند.»
استراتگو بازی اطلاعات ناکامل است: بازیکنان نمی‌توانند مستقیما مهره‌های رقیب خود را مشاهده کنند.
این باعث می‌شود دیگر سامانه‌های مبتنی بر هوش مصنوعی نتوانند از سطح مبتدی فراتر بروند. همچنین به این معنی است که روش موفقی به نام «جست‌وجوی درخت بازی» به قدر کافی ارتقاپذیر نیست.
بازیکنان استراتژی و استدلال را بر روی یک سری اقدام‌های پی‌درپی به کار می‌بندند بدون اینکه شناخت روشنی در مورد این داشته باشند که چگونه هر یک از این‌ها در نتیجه نهایی نقش دارند.
دانشمندان توضیح دادند که آنها باید «همه نتایج ممکن را هنگام تصمیم‌گیری بسنجند و مقایسه کنند» و افزودند که تعداد حالت‌های احتمالی - ده به توان ۵۳۵ - در مقایسه با شطرنج، گو و پوکر هم «فراتر و زیادتر از حد تصور» است.
این بازی، به‌طور پی‌درپی توانایی بازیکن را در تصمیم‌گیری نسبتا آرام، مبتنی بر تامل و منطقی آزمایش می‌کند.
محققان می‌گویند همه این عوامل، تسلط بر استراتگو را برای جامعه هوش مصنوعی دشوار کرده است.
دانشمندان در مطالعه جدیدی که هفته گذشته در ژورنال ساینس منتشر شد، از باتی به نام دیپ‌نش گزارش دادند که در پیچیده‌ترین نوع این بازی، استراتگو کلاسیک، به عملکردی در سطح متخصص انسانی دست یافته است.
آنها دیپ‌نش را در برابر پیشرفته‌ترین بات‌های مختلف استراتگو و همچنین بازیکنان متخصص انسانی آزمایش کردند.
این بات در برابر تمام بات‌هایی که با آنها بازی کرد پیروز شد و به یک «سطح بازی بسیار رقابتی» در برابر بازیکنان متخصص انسانی استراتگو در «گراوُن» - یک پلتفرم بازی اینترنتی و بزرگ‌ترین پلتفرم (بستر) آنلاین برای استراتگو دست یافت.
دانشمندان می‌گویند که دیپ‌نش یک «استراتژی غیرقابل پیش‌بینی» را برای پیروز شدن توسعه داد و اضافه می‌کنند که راه‌اندازی اولیه آن به شکل قابل توجهی تغییر کرده تا از این موضوع جلوگیری کند که حریفش طی یک سری از بازی‌ها، الگوهای هوش مصنوعی را تشخیص دهد.
این مطالعه افزود کرد که بات هوش مصنوعی حتی یاد گرفت که با استفاده از مهره‌های ضعیف‌تر به‌طوری که انگار مهره‌های رده بالایی‌اند، به حریف خود بلوف بزند.
وینسنت دی بوئر، یکی از نویسندگان این مقاله، طی سخنانی گفت: «سطح بازی دیپ‌نش من را شگفت‌زده کرد. من هرگز درباره یک بازیکن مصنوعی استراتگو که در برابر یک بازیکن انسانی با تجربه، به سطح لازم برای پیروزی در یک مسابقه نزدیک شده بود، نشنیده بودم.»
او گفت: «اما پس از اینکه خودم در برابر دیپ‌نش بازی کردم، از رتبه ۳ که بعدا در پلتفرم گراوُن به دست آورد، شگفت‌زده نشدم. من انتظار دارم که اگر اجازه شرکت در مسابقات جهانی انسانی را بیابد، بسیار عالی نتیجه بگیرد.»
دانشمندان باور داشتند که یافته‌های این مطالعه می‌تواند به چند مشکل چندعاملی در دنیای واقعی منجر شود که با تعداد نجومی حالت‌‌ها سروکار دارد و با اطلاعات ناقص و ناکاملی مشخص شود که در حال حاضر برای روش‌های پیشرفته هوش مصنوعی دور از دسترس است.
پژوهشگران در این مقاله نوشتند: «کاربردهای بسیاری را می‌توان در این دسته بزرگ‌تر از بازی‌ها یافت، از جمله مدل‌سازی جمعیت و ترافیک، شبکه هوشمند، طراحی حراج و مشکلات بازار.»
منبع: ایندیپندنت
منبع: ايتنا
کلیدواژه: هوش مصنوعی گوگل گیم هوش مصنوعی یک بازی بازی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۶۴۵۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا دیگر از دیدن سریال‌های «نون. خ» و «زیرخاکی» نمی خندیم
همشهری آنلاین: حتما برای‌تان پیش آمده که در محفل و مجلسی جدی ـــ و حتی بگذارید بگوییم عبوس ـــ حاضر باشید که به هر دلیلی نباید بخندید؛ یعنی در آنجا خندیدن از نظر اخلاقی، عملی نادرست تلقی می‌شده است اما ناگهان خنده به زیر پوست‌تان خزیده و عضلات صورت‌تان را چنان به هر سو کشیده که چاره‌ای جز خندیدن نداشته‌اید. به احتمال زیاد در این وضعیت سعی کرده‌اید با پرت‌کردن فکرتان از موضوعی که شما را به خنده می‌اندازد یا با فشار زبان به سقف دهان‌تان یا مَکِش قشر درونی چپ و راست لپ‌تان یا با منقبض کردن عضلات صورت‌تان جلوی خنده‌تان را بگیرید. بماند که در چنین موقعیتی چهره آدم چقدر خنده‌دار و مسخره می‌شود و حتی ممکن است به سوءتفاهم بیشتری دامن بزند. خندیدن خصلتی انسانی است و نمی‌توان کسی را به دلیل خندیدن سرزنش کرد. خنده را می‌توان مثل سلاحی شخصی یا رویکردی فردی در مقابله با مشکلات به‌کار گرفت اما پرواضح است که هر موضوعی مسبب خنده نمی‌شود. این نکته‌ای است که فیلمنامه‌نویسان سریال‌ها و فیلم‌های ایرانی از آن غافل‌اند.
آنری برگسون (متولد ۱۸ اکتبر ۱۸۵۹ ـ درگذشته ۴ ژانویه سال ۱۹۴۱)، فیلسوف نامدار فرانسوی، رساله‌ای موجز و مختصر در باب خنده دارد که به فارسی هم ترجمه شده است. برگسون در این اثر کم‌حجم اما بدیع و عمیق، سه خصلت اصلی برای خنده برمی‌شمرد. اول اینکه خنده خصلتی انسانی است. اگر شیء یا حیوانی و به‌طور کلی هر پدیده‌ای انسان را به خندیدن وادارد، به اعتقاد برگسون، به دلیل رفتار یا حالت انسانی آن است. از این منظر، انسان صرفا جانداری نیست که می‌خندد بلکه جانداری است که می‌خنداند و اگر ما به چیزی (اعم از جاندار یا غیرجاندار) می‌خندیم، حتما به سبب شباهتش به انسان یا تأثیر انسان بر آن است. ویژگی دومی که برگسون، آن را با خنده ملازم می‌داند، بی‌احساسی است. منظور برگسون از بی‌احساسی، متاثر نشدن است؛ نوعی برخورد عاری از احساس و از سر شعور و منطق برای خندیدن به موضوعی لازم است. اگر ما از زمین‌خوردن چاپلین یا سقوط باستر کیتون متاثر شویم، توانایی خندیدن به موقعیت آنها را از دست می‌دهیم؛ پس برخورد سرد و منطقی با پدیده‌ای احساسی و غیرمنطقی است که ما را به خنده می‌اندازد. نکته سوم، مسری‌بودن خنده است. برگسون برای خنده، نقشی اجتماعی قائل است و معتقد است که خنده به نوعی تفاهم و اشتراک نیاز دارد. در واقع خنده به درک متقابلی نیاز دارد تا گروهی از افراد را درگیر کند. از دید برگسون، خنده حاصل غفلت است و نوعی مجازات اجتماعی برای شخصِ غافل محسوب می‌شود. کسی که به هر دلیلی در اجتماع، موجبات خنده دیگران را فراهم می‌سازد، غفلتی کرده که او را از وضعی طبیعی که مورد پذیرش اجتماع است خارج کرده و به موضوع خنده سایرین بدل کرده است.
جدا از آشنایی با تکنیک‌های فیلمنامه‌نویسی و نگارش سریال‌های تلویزیونی، توجه به این ۳ خصلت خنده در نگارش یک فیلمنامه موفق برای سینما یا تلویزیون بسیار مهم است. نویسنده‌ای که هیچ تلقی‌ای از این خصلت‌ها ندارد مدام دست به دامن کلیشه‌ها برای خنداندن مخاطب می‌شود و در آخر هم ناکام می‌ماند. بخشی از علت شکست دو سریال کمدی نوروز و ماه رمضان امسال را باید در این ناآشنایی جست‌وجو کرد.
کد خبر 846940 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها فلسفه خبر مهم فیلمنامه - فیلنامه نویس مجله فلسفه تلویزیون - صدا و سیما
اعلام زمان و مکان بررسی مدارک آزمون استخدامی آموزگاری در فارس